Истиқлолияти давлатӣ орзую армони ҳар як миллати озодидӯсти сайёра аст. Таърих гувоҳ аст, ки ниёгони мо барои наслҳои имрӯзу фардо анъанаҳои шуҳратманди давлатдориро ба мерос мондаанд. Миллати шарафманду соҳибтамаддун ва куҳанбунёди тоҷик аз азал ба истиқлолият эҳтироми шоиста дошт ва ормони истиқлолхоҳиро як ҷузъи асолати ватандорӣ ва ҳувияти миллии хеш медонист.
Истиқлолияти давлатӣ орзую армони ҳар як миллати озодидӯсти сайёра аст. Таърих гувоҳ аст, ки ниёгони мо барои наслҳои имрӯзу фардо анъанаҳои шуҳратманди давлатдориро ба мерос мондаанд. Миллати шарафманду соҳибтамаддун ва куҳанбунёди тоҷик аз азал ба истиқлолият эҳтироми шоиста дошт ва ормони истиқлолхоҳиро як ҷузъи асолати ватандорӣ ва ҳувияти миллии хеш медонист.
Дар ниҳоди миллати мо омилҳои бунёдии эҳёи тадриҷии истиқлолият ҳамеша вуҷуд доштанд. Аз ин нигоҳ Истиқлолияти давлатии мо ҳарчанд пас аз гузашти садсолаҳо дар асри ХХ расмияти сиёсӣ ва шинохти ҷаҳонӣ пайдо намуда бошад ҳам, он заминаи мустаҳками таърихӣ ва асолати устувори қадима дорад.
Ба таҳлили олимону сиёсатмадорон дар роҳи таҳкими истиқлоли давлатӣ Тоҷикистон ва мардуми кишвар таҳти сарварию раҳнамоии Роҳбари кишвар давраҳои пуршебу фарозро пушти сар кардааст. Аз ҷумла, солҳои 1992-1997 – ро метавон давраи “Наҷоти давлату миллат аз вартаи фано” маънидод намуд. Солҳои 1997-2000 бошад, дар таърихамон чун солҳои “Таҳкими сулҳу субот” ворид гаштанд. Аз соли 2007-ум Тоҷикистон ба марҳалаи “Оғози фатҳи қуллаҳо” ворид шуд.
Бешубҳа, Истиқлолият барои кишварамон манзалати давлатӣ ато намуд. Он миллати куҳанбунёди тоҷикро болу пар бахшид. Албатта, насли калонсоли кишвар хуб дар хотир доранд, ки дар даврони Шӯравӣ 15 ҷумҳурӣ Иттиҳоди Ҷамоҳири Шӯравиро ташкил медоданд, ки яке аз онҳо Тоҷикистон буд ва вакте ки берун аз кишвар ба саёҳат мерафтед, ҳатто дар ҷумҳуриҳои Шӯравӣ Тоҷикистонро хуб намешинохтанд. Гарчанде дар арсаи чаҳон шоири бузургамон Турсунзодаро мешинохтанд, вале оид ба Тоҷикистон тасаввурот надоштанд. Имруз чӣ? Бо ба даст омадани Истиқлолияти давлатӣ ва сиёсати дурандешонаи Сарвари хирадманди тоҷикон Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистони азизамон тадриҷан ба чашми оламиён намоён гашт.
Чун омӯзгор аз таҷрибаи зиндагӣ ба насли ҷавон гуфтаниам, ки айёми ҷавонӣ ба мисли оби дарё зудгузар асту бебозгашт. Пас, онро бояд ғанимат донанду хуб гузаронанд. Ҷавонони иззатманди кишвар бояд пайваста барои дар ҷомеа мавқеи арзандаро соҳиб гардидан кӯшиш намоянд ва зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд.
Насли ҷавон имрӯз масъул аст, ки на танҳо дастовардҳои истиқлолият, сулҳу салоҳ, ваҳдату ягонагӣ ва якпорчагии Тоҷикистонро ҳифзу эҳтиёт кунад, балки масъул аст, ки он ҳама корҳои неки анҷомдодаи падарони шарафмандамонро дар ҷодаи дӯстӣ, иттиҳоду ягонагӣ ва ҳамраъйӣ бо халқҳои сулҳпарвару тараққихоҳи олам ба тамоми ҳастӣ ҳифз намоянд. Мо набояд ба мероси беназири гузаштагон носипосӣ кунем.
Ба таъкиди Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон: “Мову шумо дар даврони соҳибистиқлолӣ борҳо марҳалаҳои мушкилу сангинро паси сар намуда, аз ҳолатҳои бисёр вазнин сарбаландона баромадем, аз ҷумла хатари нестшавии давлат ва пароканда гардидани миллатро бартараф кардем ва ба пешрафти давлату ҷомеа муваффақ шудем. Аз ин рӯ, ҳамаи мо вазифадорем, ки бо шукронаи соҳибватаниву соҳибдавлатӣ ва сулҳу оромии кишвар ба хотири фардои неку ободи ватанамон ҳарчи бештар заҳмат кашида, Тоҷикистони маҳбубамонро боз ҳам зебову обод гардонем”.
Саидҷамол НУРАЛИЕВ, устоди Коллеҷи тарбияи ҷисмонии Тоҷикистон
Бознашр аз сомонаи http://javonon.tj