АЗ ЭҶОДИЁТИ ДОНИШҶӮЁН: СЕБ

Дар канори роҳ як дарахти себ қомат афрохта буд. Писараке дар сояи дарахти себ нишаст, то ин ки аз офтоби сӯзон паноҳ барад. Дарахт шохашро афшонду як дона себ афканд. Писар хурсанд шуд. Себро хӯрд. Аҷаб ширину хуштаъм буд он! –Раҳмат ба ту, дарахти меҳрубон! Ба некиат некӣ карданиам. Чӣ мехоҳӣ? – гуфт писарак. –Ту… Read More